Trochę historii…

Zjawisko Web 2.0 na dobre zapanowało w sieci wraz z nastaniem nowego tysiąclecia. Terminu tego użył po raz pierwszy w 1999 roku w swoim artykule Darcy DiNucci. Po raz kolejny idea Web 2.0 pojawiła się trzy lata później jako określenie uniwersalnej zestandaryzowanej platformy integracyjnej.

Web 2.0 można z powodzeniem określić mianem etapu ewolucji sieci, w którym znajdujemy się obecnie. Jeszcze niedawno rozkład sił w sieci przedstawiał się następująco: w centrum znajdował się pewien „posiadacz” (serwer), który udostępnia zasoby, odpowiada za rozwój serwisu, etc., a wokół niego gromadzą się strony żądające dostępu do tych zasobów (klienci). Architektura klient-serwer była charakterystyczna dla poprzedniego etapu rozwoju sieci – Web 1.0. Wraz z nastaniem modelu Web 2.0 skończyła się jednak era „posiadaczy” i klientów. Obecnie każdy ma swoją małą cząstkę sieci, a budowa całości opiera się na wymianie informacji między wszystkimi jej użytkownikami.

Pierwszym udanym eksperymentem z Web 2.0 był opracowany dla Google mechanizm PageRank. Służył on do oceniania stron, opierając się nie na ich treści, lecz na ilości prowadzących do nich odsyłaczy.

Celem twórców serwisów podporządkowanych idei Web 2.0 było przeniesienie środka ciężkości w kierunku użytkownika (który współtworząc zawartość serwisu, staje się członkiem większej społeczności) i udostępnienie tymże użytkownikom możliwości interakcji, integracji i ingerencji w treść zasobów.

Web 2.0 pozwala na interakcje między użytkownikami. Zanika podział na twórców (publikujących treści) i odbiorców (których rola ogranicza się do biernego „konsumowania” treści).

Idea Web 2.0 stanie się na pewno jaśniejsza, gdy przytoczymy kilka sztandarowych przykładów jej wykorzystania. Są to, między innymi: serwisy społecznościowe, blogi, serwisy typu wiki, mashupy, tagowania, serwisy, umożliwiające dzielenie się plikami video, i wiele, wiele innych.

Idea Web 2.0 opiera się na czterech głównych zasadach:

• dzieleniu się informacjami,
• interoperacyjności,
• projektowaniu zorientowanym na użytkownika
• współpracy.

A wszystko to w ramach, demokratycznej i nastawionej na współdziałanie, World Wide Web.

Główne cechy Web 2.0, wyodrębnione przez Seana Seton-Rogersa z europejskiego oddziału Benchmark Capital :

• możliwość nawiązywania kontaktów – każdy z serwisów Web 2.0 posiada elementy społecznościowe, ułatwiające nawiązywanie kontaktów.
• łamanie istniejących zasad – podstawą wielu serwisów Web 2.0 jest ich nowatorskie podejście do problemu, oferowanie nowych wartości.
• partycypacja – serwisy Web 2.0 umożliwiają swoim użytkownikom różne formy partycypacji w budowaniu zawartości serwisu (dzielenie się informacjami, wymiana informacji, ocenianie, komentowanie, etc.).
• kreatywność – twórcy serwisów gwarantują użytkownikom swobodę twórczą.
• niskie koszty – serwisy Web 2.0 są tańsze od tych, królujących na rynku jeszcze parę lat temu.
• to, czego chcę i kiedy chcę – każdy użytkownik sam decyduje które treści będzie w danym czasie konsumował.
• szybkość – serwis Web 2.0 powstaje stosunkowo szybko.
• śmiertelność – serwisy pojawiają się i znikają, gorsze pomysły ustępują miejsca lepszym, etc.